Nieuwsberichten
Vios maakt studiereis naar Chicago
19 september 2016
Reisverslag
Benchmarking is voor steeds meer opleidingen een belangrijk onderdeel van de vorming van de vios tot verpleegkundig specialist. Dit betekent soms een studiereis naar het buitenland, om te zien hoe verpleegkundig specialisten hun rol daar vormgeven. In veel gevallen betreft dit de Verenigde Staten, waar de eerste nurse practitioners (NP) werden opgeleid.
In dit artikel beschrijft Esther Smit, vios GGz, haar ervaringen tijdens een studiereis naar Chicago (Verenigde Staten). Naast colleges op de universiteit, werden er ook werkbezoeken afgelegd. Voor elke verpleegkundig specialist of vios die tijdens of na de opleiding in het buitenland is geweest, is het waarschijnlijk een herkenbaar verhaal.
Studiereis
Afgelopen juni ging ik samen met 26 medestudenten van de MANP GGz van de Hogeschool Utrecht voor acht dagen naar Chicago. Deze internationale ervaring was bedoeld om het vakgebied van de verpleegkundig specialist in Nederland te spiegelen aan de ontwikkelingen in het land waar het beroep bijna 50 jaar geleden het licht zag.
Voor het zover was, werd ons door de Amerikaanse zorginstellingen die wij zouden bezoeken het hemd van het lijf gevraagd. Er moesten veel formulieren ondertekend worden voordat we überhaupt op werkbezoek konden. Ook schreven we een kort persoonlijk overzicht van wie we waren en wat ons werkveld in de GGz inhield. Dit zou de organisator gebruiken om voor ons passende werkplekken te vinden voor de jobshadowing.
Achtbaan
Achteraf was de meest treffende samenvatting van de week die mij te wachten stond: een grote achtbaan. Werkelijk alles maakte indruk. Van het brood waar suiker aan was toegevoegd, de jetlag, de slappe koffie (maar wel heel veel), de airco’s, de grootte van de stad, de grootte van de glazen en maaltijden, de gebouwen, de daklozen, het mooie weer tot de sfeer in onze groep. En het programma was stevig!
Van dag tot dag…
Zondagochtend hadden we om 8.30 de eerste briefing waar de organisator allerlei bijzonderheden omtrent de planning en het programma met ons doornam. Het bericht dat we elke ochtend om 6.30 bij de auto’s moesten zijn om op tijd (8.00u) op het werkbezoek te zijn, sloeg wel in. We waren de heenreis en de jetlag nog niet te boven. De dagen bestonden dus uit een strak ritme, om 5.30 uit bed, 6.00 ontbijten, en opschieten. Dat dit de hele week goed ging met een groot gezelschap (in totaal ruim 60 personen) is tekenend voor onze inzet en motivatie.
De verdere zondag hebben we in downtown Chicago vrij doorgebracht. De meeste indruk maakten de blinkend schone straten en alle grote gebouwen, een groot contrast met het achterstallige onderhoud in de stad en de grote aantallen zwervers. Velen was, zelfs zonder professioneel oog, aan te zien dat ze in miserabele omstandigheden verkeerden, stemmen hoorden of dingen zagen die voor ons niet aanwezig waren.
Maandag
Op maandag hebben we met de voltallige groep lezingen bijgewoond op de Universiteit van Illinois. De dagspreker wees ons bij de eerste kop koffie op de giftshop op het terrein. Een opmerking die mij eerst liet twijfelen aan mijn Engels. Een cadeauwinkel, dat zei ze toch niet?
Er waren enkele lezingen over de gezondheidszorg in de Verenigde Staten en in Nederland. Uit de eerste lezing van dhr. G. Bergstrom is me vooral bijgebleven dat men in 2020 een tekort van 1.000.000 verpleegkundigen verwacht. Dit door onder andere de toenemende vraag om zorg en de vergrijzing van verpleegkundigen.
Hierna nam dhr. K. Byas het woord nam. Hij had diverse sheets met cijfers waarin de gezondheidszorg in America vergeleken werd met de gezondheidszorg in Nederland. Hij toonde aan dat de gezondheidszorg in Amerika 35% duurder is en dat er voor (en door) patiënten op leeftijd keuzes gemaakt worden op basis van wat er medisch mogelijk is in plaats van op kwaliteit van leven. Hij legde ons uit hoe de Amerikaanse gezondheidszorg is georganiseerd. Er is andere wetgeving dan in Nederland, en er zijn talloze particuliere instellingen en verzekeringen. Mij werd bijvoorbeeld duidelijk dat Obamacare niet geworden is wat men voor ogen had. Door allerlei aanpassingen op de wet (lees: versoberingen) is het effect (op het aantal onverzekerden) veel kleiner dan oorspronkelijk de bedoeling was.
Byas vertelde verder dat tweederde van de zorguitgaven in Amerika worden besteed aan patiënten met vijf of meer chronische aandoeningen. Veel patiënten die psychiatrische hulp zoeken, geven aan dat de kosten hierbij een belangrijke rol spelen (74%). Van hen is 55% niet zeker of de zorgverzekering de kosten dekt. Nog eens 38% gaf aan niet te weten waar ze terecht konden. Bij bijna 19% van de volwassen patiënten worden de kosten voor geestelijke gezondheidszorg zelf of door familie betaald, bij 18% door een particuliere zorgverzekering. Herkenbaar voor mij was dat de GGz ook in Amerika maar een heel klein gedeelte van het gehele gezondheidszorgbudget beslaat, net zoals in Nederland.
Tijdens de lunch zijn we op onderzoek gegaan op het universiteitsterrein en zagen we inderdaad een giftshop. T-shirts, sweaters, bekers, sleutelhangers van allerlei gezondheidszorgopleidingen (College of Nursing, College of Medicine), en rekken vol operatiekleding. Ze zijn daar trots op hun opleiding! Het eerste souvenir was dan ook snel gevonden.
Dinsdag
Op dinsdag was er een fieldtrip. Dat hield in dat we een shelter bezochten en het trainingscentrum van de paramedics. In Amerika rijden ambulances vanuit de brandweerkazernes en zijn de paramedics in tegenstelling tot Nederland geen verpleegkundigen. Ze hebben een training en opleiding van een jaar en gaan dan de ambulance op.
De shelter was een indrukwekkende ervaring. Elke wijk heeft zijn eigen daklozenopvang. Deze en vele anderen werden volledig gefinancierd vanuit liefdadigheid en giften. The Franciscan House of Mary and Joseph was een oud gebouw met drie slaapzalen. Een grote slaapzaal met ongeveer 200 bedden voor mannen, een aparte kleinere zaal met 80 bedden voor vrouwen en een zaal voor daklozen die aan een rehabilitatieproject deelnamen. Bij elkaar ruim 300 bedden die elke avond vol lagen, en waar elke avond mensen aan de deur geweigerd werden in verband met plaatsgebrek. Die dag ging voor mij de omvang van de stad leven, downtown drie miljoen inwoners en in de gehele stad negen miljoen.
Niet iedereen is welkom in de shelter!
Woensdag
Op woensdag had ik mijn eerste jobshadowdag. Ik was ingedeeld in het deelstaatsziekenhuis op de ambulante afdeling voor SGGZ voor vrouwenhulpverlening. Alleen heb ik de gehele dag geen patiënte gezien. De nurse practitioner weet dit aan het mooie weer. Een andere patiënte die ingepland was, belde dat ze nog in de rij stond voor voedselbonnen. Dit gaf ons veel tijd om informatie uit te wisselen.
In Amerika wordt de opleiding tot NP door de studenten zelf bekostigd. Voor deze NP was dit de reden om voor een lager salaris in een deelstaatsziekenhuis te werken, omdat zij dan na tien jaar werken en afbetalen de rest van haar schuld kwijt gescholden zou krijgen. In vergelijking met onze subsidieregeling is dit een heel verschil.
Haar werkzaamheden waren weinig multidisciplinair en heel solistisch. Patiëntencontacten stonden veelal in het teken van medicatie; sommigen gebruikten tot wel 30 medicamenten op een dag. Voor een belangrijk deel werden diagnostische activiteiten en behandelopties sterk bepaald door de vergoedingscriteria van de verschillende zorgverzekeraars.
Donderdag
Donderdags reed ik mee op ambulance 31 van een brandweerkazerne uptown. Daar werd ik flink op het verkeerde been gezet. Hoewel ik helemaal geen ambulance-ervaring heb, viel het op dat alle ritten op één na mij voor een raadsel stelden. Waarom ging deze patiënt mee? Dat bleek heel eenvoudig: na het bellen van 911 moet de ambulance de persoon meenemen. Dan gaat soms zover dat een dronken man uit een voortuin geplukt wordt en de ambulance zelfs als veredelde taxi wordt gebruikt om aan de andere kant van de stad te komen. Iedereen wordt vervoerd naar de eerste hulp van de diverse ziekenhuizen in de stad, wat verklaard waarom deze uitpuilen. En je bent als patiënt ook niet zo maar de deur uit. Voor de paramedics betekende dit dat ze bijna hun volledige 24-uursdienst aan het rijden zijn, waarna ze drie dagen vrij hebben om bij te komen voor de volgende dienst.
Reflectie
Ik realiseerde me dat we Nederland al enorme stappen gezet hebben als nieuwe beroepsgroep. De grote vraag op de evaluatie van vrijdag was: wat neem je mee? En dat, ontdekte ik, was vooral een kritische houding naar mijn nieuwe rol als verpleegkundig specialist. Kritisch nu ik gezien heb wat 50 jaar NP in Amerika gebracht heeft.
De rol van NP is met name medisch en gericht op medicatie en voorschrijven. Niet wat ik voor ogen heb. Ook ben ik kritischer naar alle nieuwe theorieën, ontwikkelingen of ontdekkingen die uit Amerika komen. Die zijn door een kleine selecte club uitgewerkt en vormgegeven en zeker niet bereikbaar of gemeengoed voor iedereen. Amerika bleek een land vol tegenstellingen waar de zorg voor een grote groep onbereikbaar is.